Αν και ο τουρκο-κουρδικός πόλεμος επί ιρακινού εδάφους δεν έχει ξεσπάσει ακόμη, αρχίζουν ήδη να διακρίνονται οι νικητές και οι ηττημένοι: Η έκβαση του πολέμου που εδώ και μερικές εβδομάδες μαίνεται στα διπλωματικά χαρακώματα, θα βρει όπως όλα δείχνουν, νικητές τους αντάρτες του ΡΚΚ, του αυτονομιστικού Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν και ηττημένους την Τουρκία και τις ΗΠΑ.
Η πρόσφατη επίθεση των ανταρτών του ΡΚΚ που προσέθεσε ακόμη 17 νεκρούς στη λίστα των απωλειών του τουρκικού στρατού, κορύφωσε τις πιέσεις που οδηγούν σε ασφυξία τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Για την Αγκυρα, δεν υπάρχει πλέον άλλος δρόμος από εκείνον την ανοιχτής διπλωματίας, δηλαδή των δημόσιων ρητορικών λεονταρισμών και της εξαγοράς χρόνου κι ευκαιριών.
Υποχρεωτικό πάγωμα
Για την Ουάσιγκτον, τα πράγματα είναι δυσκολότερα, διότι υπάρχει, για την αμερικανική ηγεσία, μόνο η δεύτερη δυνατότητα, όπως εκφράστηκε με τη χαρακτηριστική παράκληση της Κοντολίζα Ράις, προς τον Ταγίπ Ερντογάν: να κάνει υπομονή «λίγες μέρες ακόμη».
Τον χορό της υπομονής σέρνουν και οι υπόλοιποι συμπρωταγωνιστές της κρίσης, ήτοι οι ηγεσίες της διορισμένης κυβέρνησης του Ιράκ στη Βαγδάτη και της τοπικής κυβέρνησης του αυτόνομου Ιρακινού Κουρδιστάν στο Αρμπίλ.
Ολοι υπόσχονται δράση στο άμεσο μέλλον: ο Ερντογάν αφού εξαντληθεί κι άλλο η υπομονή του, ο Μπους σε λίγες μέρες, περιμένοντας να δώσει καρπούς η πίεση προς τη Βαγδάτη ώστε να λάβει «άμεσα μέτρα κατά του ΡΚΚ», και ο ιρακινός πρωθυπουργός, Αλ Μαλίκι, που αναγγέλλει κλείσιμο των γραφείων του ΡΚΚ χωρίς καμία διευκρίνιση πόσα είναι και πού βρίσκονται αυτά.
Ακόμη και ο πρόεδρος του Ιράκ, Τζελάλ Ταλαμπανί, Κούρδος ο ίδιος, συνέστησε υπομονή εφόσον το ΡΚΚ ήδη «επανέφερε την πρόταση για κατάπαυση του πυρός».
Το κλίμα αναμονής επιβαρύνθηκε μόνο από τον Μεσούντ Μπαρζανί, πρόεδρο της αυτόνομης κουρδικής περιοχής στο βόρειο Ιράκ, ο οποίος, απαντώντας στο αίτημα της Αγκυρας για έκδοση της ηγετικής ομάδας του ΡΚΚ στην Τουρκία, απάντησε ότι «δεν πρόκειται να δώσουμε στους Τούρκους όχι κούρδους ηγέτες αλλά ούτε μία κουρδική γάτα».
Ο βαθύτατα πληγωμένος τουρκικός εθνικισμός, που παρακολουθεί από την τηλεόραση τις αλλεπάλληλες τελετές ταφής των «μαρτύρων» -όπως αποκαλούνται οι νεκροί τούρκοι στρατιώτες-, βρίσκει διέξοδο στις μεγάλες διαδηλώσεις που ζητούν άμεσα πόλεμο και ενορχηστρώνονται από τη φιλοπόλεμη αντιπολίτευση του ακροδεξιού Ντεβλέτ Μπαχτσελί.
Ολική επαναφορά
Για το ΡΚΚ αυτά συνθέτουν το τοπίο μιας διπλωματικής και πολιτικής νίκης που επιστρέφει στο προσκήνιο μετά την απώλεια του φυσικού ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν το 1999 και την πολιτική Ερντογάν που συρρίκνωσε τη λαϊκή του βάση.
Ο τερματισμός της μονομερούς εκεχειρίας του ΡΚΚ το 2004 και η επιστροφή στα όπλα ήταν η μοναδική λύση ανάκαμψης του αντάρτικου, που επιστρέφει δυναμικά με το αίτημα πλέον της ευρείας αυτονομίας του Τουρκικού Κουρδιστάν.
Προκαλώντας τον τουρκικό εθνικισμό και οδηγώντας σε περιβάλλον οξυμένης καταστολής την κουρδική μειονότητα στην Τουρκία των Ερντογάν-Γκιούλ, το ΡΚΚ ξαναγίνεται η ελπίδα των καταπιεσμένων.
Ηδη το κουρδικό στοιχείο τελεί υπό καθεστώς διωγμού (επιθέσεις φανατικών κατά κουρδικών συνοικιών και καταστημάτων, διακρίσεις εις βάρος τους κ.λπ.). Η τουρκική τηλεόραση λογοκρίνεται κόβοντας τις κηδείες των μαρτύρων και το ΡΚΚ οξύνει την κατάσταση μεταδίδοντας τις ατιμωτικές φωτογραφίες των αιχμαλώτων.
Με τη στρατηγική της έντασης, το ΡΚΚ αφυπνίζει τους εφησυχασμένους Κούρδους της νοτιοανατολικής Τουρκίας και αναγεννιέται από τη φωτιά που έχει ανάψει στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Αν τελικά η Τουρκία εισβάλει στο Β. Ιράκ, το ΡΚΚ θα έχει πετύχει διάνα: θα απομονώσει την Αγκυρα από κάθε αμερικανική και ευρωπαϊκή υποστήριξη και θα προκαλέσει ανεξέλεγκτο σκηνικό πολέμου ακριβώς εκεί που το θέλει -στα εδάφη των κουρδικών πληθυσμών των όμορων με την Τουρκία χωρών.
Η πρόσφατη επίθεση των ανταρτών του ΡΚΚ που προσέθεσε ακόμη 17 νεκρούς στη λίστα των απωλειών του τουρκικού στρατού, κορύφωσε τις πιέσεις που οδηγούν σε ασφυξία τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Για την Αγκυρα, δεν υπάρχει πλέον άλλος δρόμος από εκείνον την ανοιχτής διπλωματίας, δηλαδή των δημόσιων ρητορικών λεονταρισμών και της εξαγοράς χρόνου κι ευκαιριών.
Υποχρεωτικό πάγωμα
Για την Ουάσιγκτον, τα πράγματα είναι δυσκολότερα, διότι υπάρχει, για την αμερικανική ηγεσία, μόνο η δεύτερη δυνατότητα, όπως εκφράστηκε με τη χαρακτηριστική παράκληση της Κοντολίζα Ράις, προς τον Ταγίπ Ερντογάν: να κάνει υπομονή «λίγες μέρες ακόμη».
Τον χορό της υπομονής σέρνουν και οι υπόλοιποι συμπρωταγωνιστές της κρίσης, ήτοι οι ηγεσίες της διορισμένης κυβέρνησης του Ιράκ στη Βαγδάτη και της τοπικής κυβέρνησης του αυτόνομου Ιρακινού Κουρδιστάν στο Αρμπίλ.
Ολοι υπόσχονται δράση στο άμεσο μέλλον: ο Ερντογάν αφού εξαντληθεί κι άλλο η υπομονή του, ο Μπους σε λίγες μέρες, περιμένοντας να δώσει καρπούς η πίεση προς τη Βαγδάτη ώστε να λάβει «άμεσα μέτρα κατά του ΡΚΚ», και ο ιρακινός πρωθυπουργός, Αλ Μαλίκι, που αναγγέλλει κλείσιμο των γραφείων του ΡΚΚ χωρίς καμία διευκρίνιση πόσα είναι και πού βρίσκονται αυτά.
Ακόμη και ο πρόεδρος του Ιράκ, Τζελάλ Ταλαμπανί, Κούρδος ο ίδιος, συνέστησε υπομονή εφόσον το ΡΚΚ ήδη «επανέφερε την πρόταση για κατάπαυση του πυρός».
Το κλίμα αναμονής επιβαρύνθηκε μόνο από τον Μεσούντ Μπαρζανί, πρόεδρο της αυτόνομης κουρδικής περιοχής στο βόρειο Ιράκ, ο οποίος, απαντώντας στο αίτημα της Αγκυρας για έκδοση της ηγετικής ομάδας του ΡΚΚ στην Τουρκία, απάντησε ότι «δεν πρόκειται να δώσουμε στους Τούρκους όχι κούρδους ηγέτες αλλά ούτε μία κουρδική γάτα».
Ο βαθύτατα πληγωμένος τουρκικός εθνικισμός, που παρακολουθεί από την τηλεόραση τις αλλεπάλληλες τελετές ταφής των «μαρτύρων» -όπως αποκαλούνται οι νεκροί τούρκοι στρατιώτες-, βρίσκει διέξοδο στις μεγάλες διαδηλώσεις που ζητούν άμεσα πόλεμο και ενορχηστρώνονται από τη φιλοπόλεμη αντιπολίτευση του ακροδεξιού Ντεβλέτ Μπαχτσελί.
Ολική επαναφορά
Για το ΡΚΚ αυτά συνθέτουν το τοπίο μιας διπλωματικής και πολιτικής νίκης που επιστρέφει στο προσκήνιο μετά την απώλεια του φυσικού ηγέτη Αμπντουλάχ Οτσαλάν το 1999 και την πολιτική Ερντογάν που συρρίκνωσε τη λαϊκή του βάση.
Ο τερματισμός της μονομερούς εκεχειρίας του ΡΚΚ το 2004 και η επιστροφή στα όπλα ήταν η μοναδική λύση ανάκαμψης του αντάρτικου, που επιστρέφει δυναμικά με το αίτημα πλέον της ευρείας αυτονομίας του Τουρκικού Κουρδιστάν.
Προκαλώντας τον τουρκικό εθνικισμό και οδηγώντας σε περιβάλλον οξυμένης καταστολής την κουρδική μειονότητα στην Τουρκία των Ερντογάν-Γκιούλ, το ΡΚΚ ξαναγίνεται η ελπίδα των καταπιεσμένων.
Ηδη το κουρδικό στοιχείο τελεί υπό καθεστώς διωγμού (επιθέσεις φανατικών κατά κουρδικών συνοικιών και καταστημάτων, διακρίσεις εις βάρος τους κ.λπ.). Η τουρκική τηλεόραση λογοκρίνεται κόβοντας τις κηδείες των μαρτύρων και το ΡΚΚ οξύνει την κατάσταση μεταδίδοντας τις ατιμωτικές φωτογραφίες των αιχμαλώτων.
Με τη στρατηγική της έντασης, το ΡΚΚ αφυπνίζει τους εφησυχασμένους Κούρδους της νοτιοανατολικής Τουρκίας και αναγεννιέται από τη φωτιά που έχει ανάψει στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις.
Αν τελικά η Τουρκία εισβάλει στο Β. Ιράκ, το ΡΚΚ θα έχει πετύχει διάνα: θα απομονώσει την Αγκυρα από κάθε αμερικανική και ευρωπαϊκή υποστήριξη και θα προκαλέσει ανεξέλεγκτο σκηνικό πολέμου ακριβώς εκεί που το θέλει -στα εδάφη των κουρδικών πληθυσμών των όμορων με την Τουρκία χωρών.
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου