Στις ισόπεδες σιδηροδρομικές διαβάσεις στην Γαλλία υπάρχει πινακίδα που προειδοποιεί: «Προσοχή ο συρμός ενδέχεται να ακολουθείται από κάποιον άλλο». Σήμερα υπάρχει η ψευδαίσθηση στα Σκόπια ότι η εκκρεμότητα της ονομασίας λύνεται με τις αναγνωρίσεις της Συνταγματικής Ονομασίας στις Διμερείς Σχέσεις και έτσι θωρακίζεται η ύπαρξη «Μακεδονικού Κράτους» απέναντι στον επερχόμενο νέο γύρο Αλβανικής Αμφισβήτησης που θα πυροδοτηθεί την επαύριον της Ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου. Στην πραγματικότητα ο «Μακεδονισμός», η διεκδίκηση δηλαδή διακριτής Σλαβομακεδονικής Εθνικής Ταυτότητας, φαίνεται να ολοκληρώνει τον ιστορικό του κύκλο καθώς σε λίγο κανένας εξωτερικός αλλά και εσωτερικός παράγων δεν θα νομιμοποιεί την ύπαρξή του. Η διατήρηση της ενότητας της Π.Γ.Δ.Μ -προσχηματική και με τη μορφή χαλαρής Συνομοσπονδίας- θα είναι δυνατή μόνο με την επανίδρυση του κράτους σε διζωνική-δικοινοτική βάση. Εύλογα τίθεται το ερώτημα τι θα έχει προσθέσει η μάχη για τη Συνταγματική Ονομασία όταν το κράτος αυτό δεν θα είναι πλέον το Εθνικό Κράτος των Σλαβομακεδόνων.
Στο στάδιο αυτό ο Σλαβομακεδονικός Πληθυσμός της Π.Γ.Δ.Μ εύλογα θα αναρωτηθεί πού βρίσκεται το πιο ασφαλές μέλλον: Στην πλασματική ισοτιμία με το Αλβανικό Στοιχείο που θα είναι ετεροβαρής καθώς στην ουσία θα πρόκειται για συμβίωση στην σκιά της Πρίστινα και των Τιράνων ή στην προσέγγιση με την Βουλγαρία; Δεν θα πρόκειται για νεκρανάσταση οραμάτων του 19ου αιώνα αλλά επιλογή σταθερότητας με την προσέγγιση-πρόσδεση -και γιατί όχι μελλοντικά πλήρη απορρόφηση- από μια συγγενή γλωσσικά και πολιτισμικά χώρα πλήρες μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. Τα προηγούμενα υπάρχουν: Όταν το μειοψηφούν πληθυσμιακά στοιχείο διεκδικεί απόλυτη ισότητα και συνιδρυτικό ρόλο με την πλειοψηφία την ωθεί να προτιμήσει τον διαχωρισμό: Κλασικό παράδειγμα η αντίδραση της Τσεχίας στις υπέρμετρες αξιώσεις της Σλοβακίας στις αρχές του 1992.
Ο «Μακεδονισμός» εμφανίσθηκε στα τέλη του 19ου αρχές του 20ού αιώνα ως μια διαφορετική εκδοχή -άλλοτε συμπληρωματική και άλλοτε συγκρουσιακή- με το όραμα της Μεγάλης Βουλγαρίας. Στη συνέχεια υιοθετήθηκε από την Κομιντέρν μετά το 1919.
Στην συνέχεια εντάχθηκε στην Στρατηγική του Τίτο: Σε πρώτη φάση όταν υπήρχαν τα ηγεμονικά όνειρα για ελεγχόμενη από το Βελιγράδι Βαλκανική Ομοσπονδία -επί της ουσίας με την προσάρτηση της Αλβανίας και της Βουλγαρίας στην Γιουγκοσλαβία- και σε δεύτερη στο πλαίσιο της πολιτικής να εκτονώνονται οι εθνικισμοί των ομόσπονδων δημοκρατιών με αλυτρωτικές εκτός συνόρων διεκδικήσεις με κλασικό παράδειγμα τις διεκδικήσεις της Σλοβενίας σε βάρος της Ιταλίας (Τεργέστη) και της Αυστρίας( Καρινθία).
Ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει τη συνολική φιλοβουλγαρική στροφή των Σλαβομακεδόνων της Π.Γ.Δ.Μ μετά τη χειραφέτηση -είτε στο πλαίσιο Συνομοσπονδίας είτε με ανοικτή απόσχιση- του Αλβανικού Στοιχείου. Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα υπάρξει ένα βαθύ ρήγμα και μια εσωτερική αντιπαράθεση καθώς παρά όποιες εγγυήσεις για ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε η πραγματικότητα θα είναι σκληρή:
Σε περίπτωση ανοικτής Αλβανικής Απόσχισης τίθεται το ερώτημα αν ένα ακρωτηριασμένο εδαφικά αμιγές Σλαβομακεδονικό Κράτος μπορεί να είναι βιώσιμο.
Σε περίπτωση συγκρότησης Χαλαρής Συνομοσπονδίας οι Σλαβομακεδόνες θα κληθούν επί της ουσίας να καταστούν μειονότητα απέναντι στον διασπασμένο στα τρία αλλά πλήρως χειραφετημένο όγκο του συνολικού Αλβανικού Πληθυσμού.
Τα παραπάνω φωτίζουν την υπεραπλούστευση και την άγνοια της Ιστορίας όσων πιστεύουν ότι η Ντε Γιούρε αναγνώριση της Ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου κλείνει το τελευταίο κεφάλαιο της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.
Η πρόκληση είναι διπλή για την Ευρωπαϊκή Ενωση: Να κρατήσει ενιαία στάση τόσο στην εκτός ΟΗΕ μονομερή διακήρυξη Ανεξαρτησίας αλλά και στα επακόλουθά της..
Πηγή: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου