Ένα μυστηριώδες e-mail από Άδανα

"Ο Χριστάκης είναι ίδιος με μένα όταν ήμουν παιδί"!

Είδε τη φωτογραφία του μικρού Χριστάκη Γεωργίου στην εφημερίδα "Σαμπάχ" και αυθημερόν επιχείρησε να επικοινωνήσει με τον "Π". Στο ηλεκτρονικό του μήνυμα χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο "Κενάν". Τελικά μας είπε τ' όνομά του και μας έκλεισε ραντεβού. Μετά από δύο μέρες τον συναντήσαμε στα Άδανα...

ΓΡΑΦΕΙ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΡΑΣΧΟΣ

Την Κυριακή 4 Μαρτίου 2007, ο "Π" αποκάλυπτε το έγγραφο του Τουρκικού Στρατού για τον πεντάχρονο αγνοούμενο Χριστάκη Γεωργίου, το οποίο στην ουσία άνοιγε ξανά το θέμα ύστερα από τριάντα χρόνια που έμεινε στην πολιτική "κατάψυξη". Επρόκειτο για έγγραφο του Γραφείου Πολιτικών Υποθέσεων προς το Γραφείο Ειδικού Πολέμου του Τουρκικού Στρατού, το οποίο πιστοποιούσε ότι ο μικρός μεταφέρθηκε για θεραπεία στα Άδανα και την Άγκυρα τον Αύγουστο του 1974. Προστιθέμενη στο έγγραφο η δήλωση Ντενκτάς τον Γεννάρη του 1975, ότι "ο μικρός είναι σε νοσοκομείο στην Τουρκία και μόλις αποθεραπευτεί θα τον φέρουμε πίσω", είχαμε πλέον στα χέρια μια συγκροτημένη περίπτωση αγνοούμενου ο οποίος μεταφέρθηκε στην Τουρκία ζωντανός και δεν επέστρεψε.

Παράλληλη δημοσίευση
Την ίδια μέρα με το δημοσίευμα του "Π", η τουρκική "Σαμπάχ" δημοσίευε πρωτοσέλιδα την είδηση με τη φωτογραφία του μικρού Χριστάκη και αναφορά στο σχετικό έγγραφο. Η σκοπιμότητα ήταν προφανής. Στις προσπάθειες που προηγήθηκαν του δημοσιεύματος του "Π" για διασταύρωση των πληροφοριών από την επίσημη τουρκική πλευρά ενεπλάκησαν συνάδελφοι δημοσιογράφοι από την Τουρκία, μεταξύ αυτών και ο συνάδελφος Εγκίν Μπας ο οποίος υπέγραφε το δημοσίευμα στη "Σαμπάχ". Η παράλληλη δημοσίευση είχε στόχο να ερεθίσει τη μνήμη κάποιων ανθρώπων που μπορεί να είδαν το μικρό Χριστάκη ή να γνώριζαν τι απέγινε ο πεντάχρονος αγνοούμενος. Γνωρίζαμε ότι, για πολλούς λόγους, ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα αλλά δεν είχαμε και πολλές επιλογές.

Και όμως υπήρξε ανταπόκριση

Το απόγευμα της Δευτέρας 5 Μαρτίου ένα ηλεκτρονικό μήνυμα ήρθε να επιβεβαιώσει ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ο αρθρογράφος συνεργάτης του "Π" Φίλιππος Σαββίδης πήρε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από την Τουρκία το οποίο και προώθησε στον Διονύση Διονυσίου. Έγραφε συγκεκριμένα: "Πήρα το πιο κάτω e-mail πριν από λίγο το οποίο έχει να κάνει με το θέμα που είχατε πρωτοσέλιδο χθες. Δεν ξέρω ποιος μου το έστειλε και πώς βρήκε το e-mail μου. Δεν ξέρω καν αν είναι πραγματικό πρόσωπο. Δεν έχω το e-mail του Παράσχου ή του Βαγγέλη γιατί είμαι στο Λονδίνο. Μπορείς να τους το στείλεις να το ελέγξουν";
Το e-mail από την Τουρκία ήταν προφανές ότι εστάλη από άτομο του οποίου τα αγγλικά ήταν μετρημένα. Ωστόσο, οι τρεις γραμμές του έκρυβαν ένα συγκλονιστικό μήνυμα από τα Άδανα. Το e-mail είχε την υπογραφή Κενάν Κενάν και έλεγε τα παρακάτω:
> Hi
> > l call from turkei n ADANA ,l sending mail for This Subject, l read
> politis
> new this cildren picture same to me.
> > cotact to me.
>kenan kenan

Σε ελεύθερη μετάφραση: Σας καλώ από την Τουρκία και τα Άδανα. Αυτό το θέμα το διάβασα στον "Πολίτη". Το παιδί της φωτογραφίας είναι ίδιο με μένα.
Επικοινωνήστε μαζί μου. Κενάν Κενάν

Η επικοινωνία

Με τη λήψη του e-mail από τον "Κενάν Κενάν" η αδρεναλίνη ανέβηκε στα ύψη καθώς το ζήτημα έπαιρνε μια αναπάντεχη τροπή. Η συζήτηση στην εφημερίδα άναψε. Τα ερωτήματα και οι εκτιμήσεις σωρός. Το πρώτο ημίωρο ήταν απερίγραπτό. Αποφασίσαμε να επικοινωνήσουμε μαζί με τον "Κενάν" στη γλώσσα του και επιστρατεύσαμε ως μεταφραστή την ανταποκρίτριά μας στην Τουρκία Άννα Ανδρέου. Η Άννα επικοινώνησε με τον "Κενάν" και έγινε η πρώτη επαφή. Τίποτα ωστόσο δεν διευκρινίστηκε εκείνο το βράδυ κατά τρόπο που να δίνει μια καθαρή εικόνα. Πήρε λεει τη "Σαμπάχ", διάβασε το σχετικό ρεπορτάζ και βρήκε ότι η φωτογραφία του μικρού Χριστάκη έμοιαζε πολύ με αυτόν όταν ήταν στην ίδια ηλικία. Υπήρχαν όπως είπε στην Άννα και κάποια άλλα στοιχεία που μπορεί να σχετίζονταν με την ιστορία, αλλά θα τα σκεφτόταν και θα επικοινωνούσε την επόμενη μέρα το απόγευμα αφού θα σχολνούσε από τη δουλειά.

Η νύχτα κατεβαίνει
Η εφημερίδα πήγε τυπογραφείο κι εγώ πήρα το δρόμο για το σπίτι. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Η νύχτα περνούσε αργά, σχεδόν βασανιστικά. Για ύπνο ούτε κουβέντα. Μπήκα στο ντους και άφησα το νερό να τρέξει ζεστό λες και προσπαθούσα να ξεπλύνω την ένταση της ημέρας. Οι λεπτομέρειες, η μια μετά την άλλη, έφτιαχναν ένα κουβάρι στο μυαλό που δυσκολευόταν να πιστέψει ότι μπορεί και να είχαμε στα χέρια την περίπτωση του πρώτου εν ζωή αγνοουμένου. Κατέβηκα στην κουζίνα έφτιαξα καφέ κι ανέβηκα στο γραφείο μου στη σοφίτα. Είχε πάει μία και μισή. Προσπάθησα πιο ήρεμα πλέον να ταξινομήσω όλα τα μέχρι στιγμής στοιχεία και να τα συνδέσω με τα γεγονότα που διαδραματίσθηκαν τον Αύγουστο του 1974 και στις αρχές του 1975. Με τις συναντήσεις στο Λήδρα Πάλας, τις δηλώσεις Ντενκτάς ότι το παιδί είναι ζωντανό και βρίσκεται σε νοσοκομείο στην Τουρκία και πως θα το επέστρεφαν όταν αποθεραπευόταν. Ακόμα ότι θα μπορούσε να πάει η μάνα του, η κυρά Μυροφόρα, να το επισκεφθεί στην Τουρκία αλλά κατόπιν συμβουλής του Γλαύκου Κληρίδη δεν πήγε... Προσπαθούσα έτσι να απαντήσω σε μια σειρά ερωτήματα που προέκυπταν και νηφάλια να καταλήξω στα πρώτα συμπεράσματα. Σε λίγο το πρώτο φως της ημέρας χάιδευε απαλά τη σοφίτα μου. Είχα ξημερωθεί μαζί με τον "Κενάν"... Ή μήπως με τον Χριστάκη!

Πότε θα σχολνούσε Η ημέρα περνούσε το ίδιο αργά όσο και η προηγούμενη νύχτα. Βλέπετε αναμέναμε να σχολάσει ο "Κενάν" και να επικοινωνήσει μέσω διαδιχτύου με την Άννα. Εκείνη τη μέρα η Άννα πρέπει να τα πήρε στο κρανίο. Ο "Κενάν" αργούσε να επικοινωνήσει κι εμείς κάθε τρεις και λίγο της τηλεφωνούσαμε: "Τι γίνεται; Επικοινώνησε; Πώς βλέπεις την κατάσταση;" Η Άννα αν και συνέπασχε μαζί μας και συζητούσε τα διάφορα σενάρια, προσπαθούσε με ευγένεια να μας δώσει να καταλάβουμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε υπομονή καθότι μόλις ο "Κενάν" επικοινωνούσε, θα μας ενημέρωνε. Πήγε εννέα και δέκα το βράδυ για να έχουμε νέα από την Τουρκία. Και τι νέα!

Η φουρτούνα
Όταν κατέβασα το ακουστικό όλα έμοιαζαν πιο φωτεινά. Τα καινούργια στοιχεία ενίσχυαν τους ευσεβείς μας πόθους. Πρώτον: Ο άνθρωπος μας είχε ένα μεγάλο κενό -μνήμης και στοιχείων, στα χρόνια της παιδικής του ηλικίας και ιδιαίτερα στην ηλικία των πέντε του χρόνων! Στην ίδια δηλαδή ηλικία που ήταν και ο δικός μας Χριστάκης όταν χάθηκε.

Δεύτερον: Γι' αυτό το ζήτημα είχε συγγράψει και βιβλίο πριν από μερικούς μήνες με το οποίο περιέγραφε τη φουρτουνιασμένη ζωή του και το οποίο τιτλοφόρησε: "Φουρτούνα εκτός καιρού". Τρίτον: Είχε σημάδι στο αριστερό του γόνατο, εκεί που και ο δικός μας Χριστάκης είχε το τραύμα από τη σφαίρα!

Τέταρτον: Είχε γεννηθεί το 1969, όπως και ο Χριστάκης. Είχε δηλαδή την ίδια ακριβώς ηλικία μαζί του. Πέμπτον: Ο "Κενάν" που επικοινώνησε μαζί μας είχε- όπως το αναμέναμε- χρησιμοποιήσει στο πρώτο του e-mail ένα πολύ κοινό τούρκικο όνομα και όχι το πραγματικό του. Το πραγματικό του όνομα είναι Χακάν... Έκτον: Ζει στα Άδανα, είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά.

Έβδομον: Είναι κομπιουτεράς και εργάζεται στο Τμήμα ηλεκρονικών υπολογιστών μιας μεγάλης βιομηχανίας κατασκευής γνωστών διεθνώς απορρυπαντικών, σαπουνιών, σαμπουάν κλπ. Με το που τέλειωσε η ενημέρωσή μας από την Άννα κι αφού μας πληροφόρησε ότι θα επιχειρούσε να βρει το βιβλίο του Χακάν και να μας στείλει τα όποια στοιχεία θα έβρισκε από την ηλεκτρονική σελίδα του εκδοτικού οίκου, η συζήτηση στην εφημερίδα πήρε κι άναψε. Τα καινούργια στοιχεία ενίσχυαν πολύ περισσότερο τις πιθανότητες και τις ελπίδες να είχαμε αγγίξει μια συγκλονιστική ζωντανή πτυχή της Κυπριακής τραγωδίας του 1974. Καταλήξαμε ότι θα έπρεπε να επιχειρούσαμε συνάντηση μαζί του και προσφύγαμε ξανά στη μεσολάβηση της Άννας. Έτσι κι έγινε, επικοινωνήσαμε ξανά με την Άννα. Της ζήτησα να επικοινωνήσει ξανά μαζί του και να τον ρωτήσει αν ήθελε να συναντηθούμε. Μπήκαμε έτσι σε μια νέα φάση αναμονής.

Ραντεβού στα Άδανα
Αναμένοντας την απάντηση του Χακάν συνεχίσαμε τη δουλειά της έκδοσης της επόμενης μέρας. Λίγο μετά τις έντεκα ένοιωσα ότι χρειαζόμουν άλλο ένα καφέ. Πήγα στην κουζίνα κι έφτιαξα. Επιστρέφοντας στο γραφείο μου άκουσα το τηλέφωνο να χτυπά. Άφησα το φλιτζάνι με το αχνιστό αφέψημα στο περβάζι του παραθύρου κι έτρεξα. Ήταν όντως η Άννα. -Του μίλησες;
-Ναι. Διά τηλεφώνου αυτή τη φορά.
-Λοιπόν;
-Σε περιμένει. Να πας όποτε θέλεις. -Εξαιρετικά. Θα δούμε αύριο τι γίνεται με τις πτήσεις και θα σε ενημερώσω άμεσα. -Άντε και προσεκτικά. -Να 'σαι καλά. Καληνύχτα. Έτσι κλείστηκε το ραντεβού στα Άδανα.

Το δέος των Αδάνων
Την επόμενη μέρα η γραμματεία της εφημερίδας ανέλαβε να βρει και να κλείσει τις πτήσεις. Η πορεία ήδη προδιαγεγραμμένη: Λάρνακα-Αθήνα, Αθήνα-Κωνσταντινούπολη, Κωνσταντινούπολη-Άδανα. Η λέξη "Άδανα" και μόνο προκαλούσε δέος αφού έχει περάσει στη συλλογική μνήμη όλων ημών των Ελληνοκυπρίων ως τόπος κράτησης και μαρτυρίου αιχμαλώτων της τουρκικής εισβολής. Κάτι άλλο που προκαλούσε δέος ήταν το γεγονός ότι δεν μπορούσαμε πλέον να κρατάμε τις εξελίξεις, που ήταν άλλωστε ραγδαίες, μακριά από την οικογένεια του μικρού αγνοούμενου Χριστάκη Γεωργίου. Έπρεπε να ενημερώσουμε για τα διαδραματιζόμενα.

Η ενημέρωση της οικογένειας

Δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να σταθείς μπροστά από την κυρά Μυροφόρα και να της εξηγήσεις τι επρόκειτο να γίνει. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Δεν ήξερα πως θα το έπαιρνε και πως θα αντιδρούσε. Πήγα στο νηπιαγωγείο της Ειρήνης, αδελφής του Χριστάκη, όπου βρήκα τη γιαγιά Μυροφόρα. Μιλούσε γλυκά και φρόντιζε τα παιδάκια που ήταν γύρω της σαν περιστεράκια. Μαζί με την Ειρήνη τους εξήγησα την κατάσταση και τα καθέκαστα και ότι λογάριαζα οσονούπω να φύγω για την Τουρκία. Η κυρά Μυροφόρα άκουγε προσεκτικά όλες τις λεπτομέρειες και τα μικρά σχόλια που έκανε ήταν πολύ εύστοχα και ψύχραιμα. Εκείνο που τόνισε ήταν ότι αν όντως ο γιος της ήταν ζωντανός στην Τουρκία και κάποια οικογένεια τον είχε μεγαλώσει, να τους διαβεβαιώσω ότι δεν ήθελε να τους χαλάσει τη ζωή τους, ούτε να τους ανησυχήσει. Απλά να τον έβλεπε μόνο για λίγο, να τον σφίξει στην αγκαλιά της και να του δώσει την ευχή της. Τίποτε άλλο δεν ζητούσε. Τέλος πριν φύγω με συμβούλεψε να προσέχω να μην μπω σε κινδύνους και να σκέφτομαι πάντα ότι έχω παιδιά, που πρέπει να τα μεγαλώσω κι εγώ... Καθώς ήταν η ώρα που θα έπρεπε κι εκείνη να φύγει για το σπίτι της με ξεπροβόδισε, με φίλησε και μου έδωσε την ευχή της. Η Μυροφόρα είναι ένα πλάσμα έξυπνο που πολύ δύσκολα μπορείς να το ξεγελάσεις. Η ζωή, ο πόνος και η καρτερικότητα την έκαμαν μια σοφή γιαγιά της ψυχραιμίας αλλά και της απέραντης αγάπης. Ο δρόμος πια ήταν ανοικτός και οδηγούσε στα Άδανα.

Παραπομπή