Οι ομοιότητες των σημαδιών του Χακάν με τον Χριστάκη παραπέμπουν στο απίστευτο!
Το αεροπλάνo των Τουρκικών Αερογραμμών προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο των Αδάνων μεσημέρι της Πέμπτης 8 Μαρτίου 2007. Ο ήλιος του Μάρτη γλυκός έκανε έντονη την παρουσία του λες και ήταν ήδη καλοκαίρι. Πριν φύγω από την Κύπρο, είχα ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα. Ήταν η κυρά Μυροφόρα η οποία μου ζήτησε να περάσω από το σπίτι της πριν πάω στο αεροδρόμιο. Βρισκόμουν στα φώτα "Καλησπέρα" όταν χτύπησε το τηλέφωνο, είχα μάλιστα αργήσει και το τηλεφώνημα με ανάγκασε να λοξοδρομήσω.
Και νέα διάσταση
Έφτασα στο συνοικισμό στα Λατσιά. Ο κυρά Μυροφόρα με περίμενε στην πόρτα με το καπνιστήρι. Αφού με κάπνισε και με φίλησε σταυρωτά, με ύφος συνωμοτικό, μου έβαλε στο χέρι ένα δικό της χειρόγραφο σημείωμα. Ήταν το όνομα ενός γιατρού σε μια άλλη πόλη της Τουρκίας, ο αριθμός του κινητού του τηλεφώνου και μερικές σχετικές λεπτομέρειες... Οι πληροφορίες της έλεγαν ότι πρόκειται για τον Χριστάκη! Αντιλήφθηκα ότι η ήδη πολύ ενδιαφέρουσα και σύνθετη αποστολή γινόταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και ακόμα πιο σύνθετη. Κι αν δεν έχασα την πτήση για την Αθήνα το απόγευμα της Τετάρτης 7 Μαρτίου ήταν επειδή ειδοποίησα τις Κυπριακές Αερογραμμές ότι βρισκόμουν καθ΄οδόν και θα έφτανα στο αεροδρόμιο μόνο μισή ώρα πριν την απογείωση.
Πτήση στα Άδανα
Στην Κωνσταντινούπολη έφτασα γύρω στις δέκα το πρωί της Πέμπτης και αφού αγόρασα τουρκική κάρτα τηλεφώνου εξηγήθηκα τηλεφωνικώς με τον Χακάν, που με περίμενε στα Άδανα, για τη συνάντηση μας που θα γινόταν το απόγευμα της ίδιας μέρας. Η πτήση από την Πόλη στα Άδανα διαρκεί μία ώρα και ένα τέταρτο περίπου. Αφού πλήρωσα τα δέκα ευρώ για τουριστική βίζα εισόδου, πέρασα από τον έλεγχο διαβατηρίων χωρίς οποιοδήποτε πρόβλημα και πήρα ταξί για το ξενοδοχείο "Μαβί Σουρμελί". Στο δρόμο ένα αντιφατικό συναίσθημα με κυριαρχούσε. Η ζοφερή εικόνα που είχα μέσα μου για τα Άδανα αντιπάλευε -ίσως βλακωδώς - με την πόλη που έβλεπα μπροστά μου. Σύγχρονο βιομηχανικό κέντρο με μια τεράστια λίμνη στα σπλάχνα του που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε παράλια πόλη.
Η συνάντηση με τον Χακάν
Το ραντεβού με τον Χακάν ορίστηκε για τις δύο μετά το μεσημέρι σε ένα εστιατόριο που δέσποζε της λίμνης των Αδάνων. Έφτασα πρώτος και λόγω του υπέροχου μαρτιάτικου ήλιου κάθισα σε ένα από τα τραπέζια που ήταν στρωμένα στο γρασίδι του κήπου. Παράγγειλα καφέ και περίμενα. Σε λίγο ένα μπλε "Πόλο" στάθμευσε απέναντι και κατέβηκαν τρία άτομα. Δύο άντρες και μια γυναίκα. Το κινητό τηλέφωνο έκανε πάλι το θαύμα του και δεν ήταν δύσκολο να με εντοπίσουν. Με πλησίασαν και ρώτησαν το όνομά μου. Ήταν ο Χακάν, η σύζυγος του Φατός (από το Φατμά) κι ένας σύγαμπρός του. Η συνεννόηση μας έγινε στη βάση της κοινής προσπάθειας των τριών που επιστράτευσαν όλες τις γνώσεις τους στην αγγλική.
Ο στόχος
Ο μόνος τρόπος που θα οδηγούσε τα πράγματα σε ένα κάποιο αποτέλεσμα ήταν να φτάσουμε στο σημείο, ο Χακάν να μου δείξει τα σημάδια που είχε στα πόδια του. Για να φτάσουμε εκεί όμως έπρεπε να τους αφηγηθώ ολόκληρη την ιστορία του μικρού Χριστάκη. Πού ζούσε και ποια ήταν η οικογένεια του, πως τραυματίσθηκε και τι έγινε στη μεταφορά του στο νοσοκομείο εκστρατείας του Τουρκικού Στρατού στο Δίκωμο. Κι ακόμα το τουρκικό έγγραφο που αποδείκνυε ότι το 5χρονο παιδάκι μεταφέρθηκε στην Τουρκία για αποθεραπεία. Παραγγείλαμε φαγητό και άρχισα την αφήγηση. Σε μια φάση πρόσεξα ότι τα μάτια της κοπέλας ήταν υγρά, όπως θα ήταν κάθε μάνας που θα έβαζε τον εαυτό της στη θέση της Μυροφόρας. Τελειώνοντας είδα τον Χακάν, ο οποίος κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, να πίνει από το ποτήρι του δυο-τρεις γουλιές νερό λες κι ήθελε να καταπιεί ένα κόμπο στο λαιμό. Ακολούθησε σιωπή...
Την έσπασα πρώτος ρωτώντας τον Χακάν πώς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι μπορεί να έχει σχέση με τον Χριστάκη.
Το είπε ο γιος του
Ο Χακάν έσπρωξε το πιάτο του πιο μπροστά, ένδειξη ότι δεν θα το άγγιζε, άναψε άλλο ένα τσιγάρο και άρχισε να εξηγεί: "Παίρναμε τη "Σαμπάχ" καθημερινά λόγω κυρίως κάποιων κουπονιών. Εκείνη τη μέρα, ο Μέρτ, ο γιος μου, ο οποίος είναι 16 χρονών, πήγε στο περίπτερο και πήρε την εφημερίδα. Στην πρώτη σελίδα είδε τη φωτογραφία του Χριστάκη και χωρίς να διαβάσει διερωτήθηκε γιατί και πώς δημοσίευσαν μια δική μου παιδική φωτογραφία. Σκέφτηκε ότι επειδή μόλις είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο μου ίσως μου είχαν κάνει κάποια συνέντευξη και το συνέδεσε. Φυσικά όταν διάβασε, κατάλαβε ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Όταν πήγα στο σπίτι μου είπε για τη φωτογραφία στην εφημερίδα και πήραμε να συγκρίνουμε δικές μου παιδικές φωτογραφίες με αυτήν του μικρού Χριστάκη. Όχι τυχαία φυσικά αλλά επειδή κι εγώ έχω στα πόδια μου -στα ίδια σημεία με του Χριστάκη -πανομοιότυπα σημάδια. Επίσης επειδή κανείς στην οικογένειά μου δεν μπόρεσε ποτέ να μου εξηγήσει από πού προέκυψαν εκείνα τα σημάδια στα πόδια μου. Άλλος ένας λόγος είναι ότι έχω στη μνήμη μου -πολύ συγκεχυμένα είν' αλήθεια- εικόνες από νοσοκομείο, νοσοκόμες και γιατρούς ενώ επίσης θυμάμαι και ελικόπτερο...
Τα σημάδια
Είχαμε σχεδόν φτάσει στο διά ταύτα. Στα σημάδια των ποδιών. Ο Χακάν ζήτησε να του πω που ακριβώς ήταν τα σημάδια στα πόδια του Χριστάκη. Του είπα αυτό ακριβώς που μου είχαν πει από την οικογένεια του παιδιού και συγκεκριμένα η κυρά Μυροφόρα. Το παιδί τραυματίστηκε από μια σφαίρα η οποία ξώφαλτσα έπιασε το δεξί γόνατο και καρφώθηκε στη μέσα πλευρά του αριστερού ποδιού κάτω από το γόνατο. Μόλις τα είπα αυτά, ο Χακάν κοίταξε τη γυναίκα του σαν να της έλεγε ότι επιβεβαιώνονται αυτά που σκεφτόταν...
Ήταν η ευκαιρία. Του ζήτησα να μου δείξει τα σημάδια στα πόδια του. Σηκώθηκε και μου έγνεψε να τον ακολουθήσω. Πήγαμε στις τουαλέτες και έτσι όπως είναι ισχνός -45 κιλά όλα κι όλα- τράβηξε πρώτα το δεξί μπατζάκι και μου έδειξε μια σχεδόν αδιόρατη ραφή στο γόνατο και μετά το αριστερό όπου διέκρινα μια ουλή. Και τα δύο περίπου στα σημεία που είχα περιγράψει λίγα λεπτά προηγουμένως...
Επιστρέψαμε ξανά στο τραπέζι, όπου ο Χακάν συνομίλησε για λίγο με τη γυναίκα του και το σύγαμπρό του και μου πρότειναν να πάμε για καφέ στο σπίτι τους. Τώρα πια θα έπρεπε να συζητήσουμε το πιο καίριο πλέον ζήτημα που ετίθετο εκ των πραγμάτων. Τη διαδικασία του DNA η οποία θα έδειχνε πέραν πάσης αμφιβολίας αν ο Χακάν ήταν ή όχι ο Χριστάκης Γεωργίου από το Παλαίκυθρο της Κύπρου...
Συνάντηση με την Ιλιάδα!
Το διαμέρισμα του Χακάν και της Φατός βρίσκεται στον ένατο όροφο μιας από τις αμέτρητες πολυώροφες πολυκατοικίες των Αδάνων. Μπαίνοντας στο διαμέρισμα βγάλαμε τα παπούτσια, όπως είθισται σε μουσουλμανικά σπίτια, και βάλαμε παντόφλες. Εκτός από το γιο τους τον Μερτ, το ζευγάρι έχει και μια πολύ όμορφη 9χρονη κόρη, ονόματι Ιλάιντα, δηλαδή Ιλιάδα. Το κλίμα ήταν ήδη πολύ φιλικό, τα παιδιά ήδη γνώριζαν για το περιεχόμενο της επίσκεψής μου και έτσι δεν ήταν καθόλου δύσκολο να συνεχίσουμε την κουβέντα από το σημείο που την είχαμε αφήσει στο εστιατόριο.
Η μάνα του Χακάν
Η συζήτηση αρχικά περιστράφηκε γύρω από το ερώτημα που είχα θέσει, αν δηλαδή η μητέρα του Χακάν γνώριζε για τους προβληματισμούς του και πώς αντιδρούσε. Μου είπε ότι είχε πει στη μάνα του τα καθέκαστα και της έθεσε διάφορα ερωτήματα στα οποία ωστόσο δεν του απάντησε κατά τρόπο που να τον ικανοποιεί. Ήταν περισσότερο οργισμένη παρά πρόθυμη να συνεργαστεί. Μου εξήγησε ότι ο ίδιος δεν θυμάται πατέρα, αφού είχε πεθάνει όταν ο Χακάν ήταν δύο χρονών όπως του είπαν. Μου είπε ακόμα ότι υπήρξε ένα διάστημα της παιδικής του ηλικίας όταν η μάνα του απουσίαζε κατά καιρούς στην Κωνσταντινούπολη και τον φρόντιζε η γιαγιά του... Κανείς όμως δεν ήξερε να του πει για τα σημάδια που είχε στα πόδια, για τους γιατρούς, τις νοσοκόμες και το ελικόπτερο. Κι αυτό -υπό τας περιστάσεις- έκανε την ιστορία ακόμη πιο μυστηριώδη.
DNA μεν αλλά
Ήταν πλέον ώρα να συζητηθεί το τι κάνουμε στη συνέχεια. Πώς προχωράμε. Είπα ότι, μόνο η διενέργεια μιας εξέτασης με τη μέθοδο του DNA θα έριχνε άπλετο φως και θα μας έδινε πέραν πάσης αμφιβολίας την απάντηση στα ερωτήματα που προέκυπταν. Ο Χακάν συμφώνησε αλλά υπό προϋποθέσεις:
* Ήθελε χρόνο για να μιλήσει με φίλους και γνωστούς του από τα παιδικά του χρόνια
* Να συζητήσει ξανά και διεξοδικά με τη μητέρα του όλα τα ζητήματα
* Ήθελε να το σκεφτεί πολύ σοβαρά καθότι σε περίπτωση που ήταν θετικό το DNA, μια νέα κατάσταση πραγμάτων που μπορούσε να είναι έως και επικίνδυνη για τον ίδιο και την οικογένεια του, θα προέκυπτε. Τα ζητήματα που έθετε, βρήκα να είναι και λογικά και δικαιολογημένα. Γι' αυτό συμφωνήσαμε να επικοινωνήσουμε ξανά μόλις θα είχε καταλήξει με όλα τα πιο πάνω. Ήπιαμε ακόμα ένα τσάι στα μικρά παραδοσιακά γυάλινα ποτηράκια και το πρώτο ραντεβού με τον Χακάν στα Άδανα, ολοκληρώθηκε. Η κούραση με είχε ήδη καταβάλει κι έπρεπε κάπου να βάλω μια άνω τελεία. Άλλωστε θα έπρεπε ενωρίς την επόμενη μέρα από την Κωνσταντινούπολη να ρυθμίσω μια σειρά από ζητήματα καθώς είχα ακόμη μια αποστολή να εκτελέσω. Εκείνη που μου ανέθεσε κρυφά η κυρά Μυροφόρα κι όπως είχα ήδη πληροφορηθεί η πόλη Τακίρτα ήταν τέσσερις ώρες απόσταση με το αυτοκίνητο από την Πόλη ή έξι με το λεωφορείο της γραμμής...
Παραπομπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου