Η βδομάδα που πέρασε υπήρξε άκρως αποκαλυπτική για τη γραμμή πλεύσης που χαράσσουν για τη γαλλική διπλωματία οι Σαρκοζί - Κουσνέρ: Πρώτα οι απειλές για ενδεχόμενο πόλεμο κατά του Ιράν, οι οποίες, παρά τις ανασκευές και διορθώσεις, παρουσιάζουν το Παρίσι ως βασιλικότερο του βασιλέως σε σχέση με την Ουάσιγκτον.
Στη συνέχεια, ήλθε το σοβαρότερο δείγμα της στροφής της Γαλλίας για όλους όσοι διατηρούσαν αμφιβολίες: Από τη Μόσχα, ο επικεφαλής της γαλλικής διπλωματίας τόνισε ότι το Κοσσυφοπέδιο είναι το πεδίο όπου πρέπει να αναζητηθεί η ενότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης των «27» στη βάση μιας σθεναρής στάσης απέναντι στη Ρωσία. Με άλλα λόγια αυτό που προέχει κατά τον Κουσνέρ δεν είναι η σταθερότητα στα Βαλκάνια με επίκεντρο τη βιωσιμότητα της ΠΓΔΜ, αλλά το μήνυμα προς τη Ρωσία ότι δεν μπορεί -έστω και στο πλαίσιο της διεθνούς θεσμικής νομιμότητας με τη χρήση του βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ- να εναντιώνεται στη Δύση.
Ετσι, η Γαλλία ξεκαθαρίζει τη στάση της: Θα είναι ο δεδηλωμένος υπέρμαχος της εδώ και τώρα αναγνώρισης της μονομερούς ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου στην πρώτη μείζονος κλίμακας επίδειξη της προσέγγισής της με την Ουάσιγκτον: Απέναντί της θα βρει την Ισπανία, το Βέλγιο, τη Ρουμανία, τη Σλοβακία, την Τσεχία, και την Ελλάδα, μια ομάδα χωρών που για διαφορετικούς λόγους δεν θέλουν να νομιμοποιήσουν τη μονομερή απόσχιση και αλλαγή συνόρων στο έδαφος της Γηραιάς Ηπείρου.
Το πιο, όμως, ενδιαφέρον στοιχείο της γαλλικής πολιτικής είναι η προτεραιότητα που αποδίδεται στη σκληρή στάση απέναντι στη Ρωσία, μια επιλογή που θέτει εύλογα ερωτήματα για τις επιπτώσεις της, με την επιφύλαξη μόνον του κατά πόσον ο Κουσνέρ δεν τείνει να αναδειχθεί σε «γκαφατζή» της διεθνούς σκηνής ανάλογο με τον Κλοντ Σεσόν τον πρώτο υπουργό Εξωτερικών του Μιτεράν.
Αν, λοιπόν, παραμερίσουμε την ερμηνεία της γκάφας, αλλά και την εσπευσμένη ανασκευή Κουσνέρ, που διευκρίνισε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν πρέπει να υποκύπτει ούτε στις πιέσεις των Ηνωμένων Πολιτειών ούτε της Ρωσίας, τότε ας δούμε τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν:
- Μετά το Κοσσυφοπέδιο, το Παρίσι, που διεκδικεί την επανένταξή του στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, θα ταυτισθεί με τις ΗΠΑ και στο θέμα της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Τσεχία και στην Πολωνία, έστω και με το αυτονόητο κόστος της αξιοπιστίας της Γαλλίας ως ανεξάρτητης πυρηνικής δύναμης;
- Πώς θα αντιδράσει η Γερμανία -ανεξάρτητα από τη στάση της στο Κοσσυφοπέδιο- που περιφρουρεί σταθερά την ειδική σχέση με τη Μόσχα από τότε που η Οστπολιτίκ του Μπραντ έφερε κοντά τις δύο χώρες; Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις του αντιρωσικού ζήλου της γαλλικής διπλωματίας στην ήδη κλονισμένη γαλλογερμανική σχέση;
Έτη φωτός μοιάζουν σε κάθε περίπτωση να μας χωρίζουν από την εποχή -την άνοιξη του 2003- που ο τότε Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Ντεβιλπέν διακήρυσσε, με αφορμή το Ιράκ, από το βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, την ανάγκη σεβασμού του Διεθνούς Οργανισμού και αποφυγής της παράκαμψής του στη διαχείριση κρίσεων.
Τούτων λεχθέντων, δυστυχώς, στην ελαφρότητα με την οποία ο Κουσνέρ προσεγγίζει τις εξελίξεις στα Βαλκάνια υπάρχει κακό παρελθόν και συνέχεια: Ο πόλεμος του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας την άνοιξη του 1999 είχε μετά τις ΗΠΑ ως βασικό υποκινητή τη Γαλλία της συγκατοίκησης Σιράκ - Ζοσπέν με παρόμοια επιπόλαια προσέγγιση: Αν σήμερα ο Κουσνέρ αψηφά τους κινδύνους αποσταθεροποίησης των Βαλκανίων για να τρίξει τα δόντια στη Μόσχα, τότε η συγκατοίκηση Σιράκ - Ζοσπέν είδε τον πρώτο πόλεμο στην ιστορία του ΝΑΤΟ σαν πρώτο πεδίο εφαρμογής μιας ανανεωμένης διατλαντικής σχέσης με ενεργότερη συμμετοχή της Ευρώπης, όπως, άλλωστε, προέβλεπε η διμερής συμφωνία αμυντικής συνεργασίας Γαλλίας - Βρετανίας που είχε υπογραφεί από τους Μπλερ - Σιράκ - Ζοσπέν στο Σεν Μαλό τον Δεκέμβριο του 1998.
Σε κάθε περίπτωση, είναι θλιβερή η επιπολαιότητα με την οποία προσεγγίζει μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα τη μονομερή αλλαγή συνόρων σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Πηγή: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου