ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ: "Δεν δίνω δεύτερη ευκαιρία στον Καραμανλή"
«Αν δεν τα κατάφερε με την άνετη πλειοψηφία που είχε, πώς θα τα καταφέρει με 151, 152 βουλευτές;»
«Αν δεν τα κατάφερε με την άνετη πλειοψηφία που είχε, πώς θα τα καταφέρει με 151, 152 βουλευτές;»
Δευτέρα βράδυ, έξι ημέρες πριν από τις εκλογές, στο Ηρώδειο. Το αρχαίο θέατρο ασφυκτικά γεμάτο και στη σκηνή ο Διονύσης Σαββόπουλος μόνος, με δύο μουσικούς να τον συνοδεύουν, χαρίζει, στον πυρήνα των δικών του, τον διαχρονικό πυρήνα των τραγουδιών του. Ήταν μια μαγική βραδιά. Και ίσως η πιο αυθεντική πολιτική συγκέντρωση της τελευταίας προεκλογικής εβδομάδας. Δύο ημέρες αργότερα, συναντώ τον Σαββόπουλο βυθισμένο ακόμη στην ατμόσφαιρα του Ηρωδείου.
Η συναυλία στο Ηρώδειο προγραμματίστηκε σε μέρες πιο ξέγνοιαστες, ανυποψίαστες και, δυστυχώς, εντελώς απροετοίμαστες για το κακό που ήρθε και μας βρήκε. Δεν πήγα στο Ηρώδειο για να διασκεδάσω. Πήγα για να συναντήσω παρέες ενός κόσμου που εξακολουθεί να πονά τον τόπο και να ελπίζει σε κάτι περισσότερο από αποκαΐδια. Το να μπορούν να πλησιάζονται οι άνθρωποι και να συνεννοούνται μέσα σε μια καταστροφή είναι η μόνη ελπίδα.
Το γραφείο του Σαββόπουλου έχει στην πλάτη τον Λυκαβηττό, απέναντι τον Υμηττό. Καψαλισμένο. Απογευματάκι στη βεράντα. Συζήτηση για εκλογές. Τι λες εσύ; τον ρωτώ. Αξίζει ο Καραμανλής να πάρει αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που μας ζητάει;
Ο Κώστας Καραμανλής μου είναι συμπαθής. Είναι Σαλονικιός. Καρντάσι, δηλαδή. Αλλά όχι, εγώ δεν θα του έδινα δεύτερη ευκαιρία.
Μα όλες οι κυβερνήσεις στη μεταπολίτευση είχαν μια δεύτερη ευκαιρία.Και ο θείος του, και ο Ανδρέας,και ο Σημίτης...
Στην πολιτική δεν υπάρχουν μετεξεταστέοι. Τους επιτρέπουμε να συνεχίσουν μόνον αν τα έχουν πάει καλά. Αν δεν τα κατάφερε με την άνετη πλειοψηφία που είχε, πώς θα τα καταφέρει με 151, 152 βουλευτές, αν έρθει πρώτος; Η πίεση θα είναι τρομακτική. Από τη μια θα έχει τους Γιακουμάτους κι από την άλλη τον Δούκα και τον Αλογοσκούφη. Δεν συντίθενται εύκολα αυτοί οι δύο κόσμοι. Θέλει κουπί και τρέξιμο. Ποιος θα τρέξει; Ο κύριος «χαλαρά»; Δεν τον κατηγορώ. Κι εγώ είμαι «χαλαρά». Μ αρέσει και το καλό φαΐ. Αλλά εγώ διάλεξα να γίνω καλλιτέχνης. Μπορώ να αποφασίζω με ορίζοντα δεκαετίας. Ο πολιτικός πρέπει να αποφασίζει τώρα αμέσως. Το πολύ μέχρι αύριο. Και σε αυτές τις περιπτώσεις ξέρεις τι συμβαίνει. Διαλέγεις την ακινησία. Αυτό το μάγκωμα που ζήσαμε, λοιπόν, θα γίνει χειρότερο. Αδιέξοδο.
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που τον εμπιστεύθηκαν τον Καραμανλή. Και όχι μόνον εκείνους που τον ψήφισαν, αλλά κι εκείνους που δεν τον ψήφισαν.Τι νομίζεις ότι πήγε λάθος;
Ξέρεις ότι κι εγώ είχα καλοδεχτεί τη νίκη του. Είχα πει ότι περίμενα κι ευχόμουν να συνεχίσει την πολιτική Σημίτη στις επιτυχίες της και να μας απαλλάξει από τα στραβά της. Έκανε το αντίθετο. Ακύρωσε τις επιτυχίες και αυγάτισε όλα τα στραβά. Στο debate, τον είδα κατάκοπο, ανασφαλή και αδιακόπως χειρονομούντα, εκεί που κάποτε ήταν η προσωποποίηση της ηρεμίας και της αυτοπεποίθησης. Απώλεσε τμήμα της λάμψης και της αθωώτητάς του.
Κι επειδή ξέρει και ο ίδιος ότι δεν τήρησε τα υπεσχημένα, η φωνή του έχει αρχίσει να ηχεί στομφώδης κι εκνευριστική. Σαν φωνή επαρχιώτη ειρηνοδίκη...
Στη μουντή ατμόσφαιρα αυτών των εκλογών, που δυσκολεύεσαι τόσο να βρεις κάτι να σε συνεπάρει, νιώθεις να κρύβεται κάπου μια ελπίδα;
Για μένα η μόνη θετική προοπτική που βγαίνει από το κλίμα αυτών των εκλογών είναι το άνοιγμα του ΠΑΣΟΚ στην Αριστερά. Αρκεί και η Αριστερά να ανοιχτεί αναλόγως. Δεν πρέπει να χάσει την ευκαιρία. Θα μπορούσαν, ας πούμε, να στηρίξουν μια κυβέρνηση δίνοντας ψήφο ανοχής για περιορισμένο χρονικό διάστημα και για να γίνουν 2-3 συγκεκριμένα πράγματα. Αν πραγματοποιηθούν, έχει καλώς. Ανανεώνεται η ανοχή. Αλλιώς, πέφτει η κυβέρνηση και πάμε σε εκλογές. Αλλά τότε δεν θα φταίει η Αριστερά για τις εκλογές.
Ενώ αν αρνηθεί εξ αρχής, θα τις χρεωθεί τις εκλογές και θα χάσει ψήφους. Ιδίως ο Συνασπισμός.
Και ο Γιώργος Παπανδρέου;Σου εμπνέει εμπιστοσύνη;Ξέρεις,τον συνοδεύει αυτή η φαρμακερή ατάκα του Μητσοτάκη: «Καλό παιδί,αλλά δεν κάνει για την πολιτική».
Και ποιοι κάνουν για την πολιτική, λοιπόν; Προφανώς αυτές οι θηριώδεις προσωπικότητες, οι λυσσασμένες για εξουσία, οι πολύ ικανές στην εξουσία και ταυτοχρόνως εντελώς ανίκανες- ούτε που τους περνά από το μυαλό- να αντιμετωπίσουν τα παραδοσιακά μας δεινά.
Και γιατί τους ψηφίζουμε;
Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν υπάρχει πιο μίζερο πράγμα από το να ψηφίζεις πολιτικούς που δεν τους εκτιμάς, ακόμη και όταν τους θαυμάζεις, πολιτικούς με τους οποίους δεν θα ήσουν ποτέ φίλος. Εγώ το έχω ζήσει. Ακόμη και προγενέστερες φιλίες μου με πολιτικούς δεν μπόρεσα να τις κρατήσω όταν αυτοί παράγιναν «ικανοί για την πολιτική». Όλοι, νομίζω, έχουμε τέτοιες εμπειρίες.
Πολύ συχνά αποδεικνύονται κουμάσια. Τους ψηφίζουμε όμως, μόνο και μόνο επειδή «αυτοί κάνουν για την πολιτική». Εν τοιαύτη περιπτώσει, είμαστε εμείς οι ψηφοφόροι που δεν κάνουμε για την πολιτική.
Σκέφτομαι, λοιπόν. Μήπως αυτήν τη φορά πρέπει να υποστηρίξουμε έναν ηγέτη που είναι καλό παιδί, που θα μπορούσε να είναι στενός φίλος των περισσοτέρων από εμάς, ο οποίος δεν ακολουθεί αυτήν τη θηριώδη πολιτική της μεταπολίτευσης; Ένας πολιτικός που δεν κάνει γι΄ αυτήν την παραδοσιακή πολιτική είναι μια ελπίδα. Αλλιώς, μία από τα ίδια.
Κι όμως,εγώ στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου τον άκουγα κι αυτόν να προσπαθεί να μοιάσει με τους άλλους,να μιλά σαν τους άλλους.
Κάθε φορά που προσπαθούμε να προσαρμοστούμε, χάνουμε κάτι από τη μοναδικότητά μας. Θέλει αντίσταση εκεί. Κι εγώ ένιωσα κάποια στιγμή ότι στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί σε ένα πιο επιθετικό στυλ, έπαιρνε στο στόμα του φράσεις που θα ηχούσαν πολύ φυσιολογικά στο στόμα του αρκούδου, εννοώ τον φίλο κ. Αθανασάκη, αλλά στο δικό του στόμα ακούγονταν περίεργα. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει, κατά τη γνώμη μου, δυνατότητες που δεν τις ξέρει ούτε ο ίδιος. Όσο περισσότερο είναι ο εαυτός του τόσο καλύτερα θα πηγαίνει.
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
Το γραφείο του Σαββόπουλου έχει στην πλάτη τον Λυκαβηττό, απέναντι τον Υμηττό. Καψαλισμένο. Απογευματάκι στη βεράντα. Συζήτηση για εκλογές. Τι λες εσύ; τον ρωτώ. Αξίζει ο Καραμανλής να πάρει αυτή τη δεύτερη ευκαιρία που μας ζητάει;
Ο Κώστας Καραμανλής μου είναι συμπαθής. Είναι Σαλονικιός. Καρντάσι, δηλαδή. Αλλά όχι, εγώ δεν θα του έδινα δεύτερη ευκαιρία.
Μα όλες οι κυβερνήσεις στη μεταπολίτευση είχαν μια δεύτερη ευκαιρία.Και ο θείος του, και ο Ανδρέας,και ο Σημίτης...
Στην πολιτική δεν υπάρχουν μετεξεταστέοι. Τους επιτρέπουμε να συνεχίσουν μόνον αν τα έχουν πάει καλά. Αν δεν τα κατάφερε με την άνετη πλειοψηφία που είχε, πώς θα τα καταφέρει με 151, 152 βουλευτές, αν έρθει πρώτος; Η πίεση θα είναι τρομακτική. Από τη μια θα έχει τους Γιακουμάτους κι από την άλλη τον Δούκα και τον Αλογοσκούφη. Δεν συντίθενται εύκολα αυτοί οι δύο κόσμοι. Θέλει κουπί και τρέξιμο. Ποιος θα τρέξει; Ο κύριος «χαλαρά»; Δεν τον κατηγορώ. Κι εγώ είμαι «χαλαρά». Μ αρέσει και το καλό φαΐ. Αλλά εγώ διάλεξα να γίνω καλλιτέχνης. Μπορώ να αποφασίζω με ορίζοντα δεκαετίας. Ο πολιτικός πρέπει να αποφασίζει τώρα αμέσως. Το πολύ μέχρι αύριο. Και σε αυτές τις περιπτώσεις ξέρεις τι συμβαίνει. Διαλέγεις την ακινησία. Αυτό το μάγκωμα που ζήσαμε, λοιπόν, θα γίνει χειρότερο. Αδιέξοδο.
Ξέρω πολλούς ανθρώπους που τον εμπιστεύθηκαν τον Καραμανλή. Και όχι μόνον εκείνους που τον ψήφισαν, αλλά κι εκείνους που δεν τον ψήφισαν.Τι νομίζεις ότι πήγε λάθος;
Ξέρεις ότι κι εγώ είχα καλοδεχτεί τη νίκη του. Είχα πει ότι περίμενα κι ευχόμουν να συνεχίσει την πολιτική Σημίτη στις επιτυχίες της και να μας απαλλάξει από τα στραβά της. Έκανε το αντίθετο. Ακύρωσε τις επιτυχίες και αυγάτισε όλα τα στραβά. Στο debate, τον είδα κατάκοπο, ανασφαλή και αδιακόπως χειρονομούντα, εκεί που κάποτε ήταν η προσωποποίηση της ηρεμίας και της αυτοπεποίθησης. Απώλεσε τμήμα της λάμψης και της αθωώτητάς του.
Κι επειδή ξέρει και ο ίδιος ότι δεν τήρησε τα υπεσχημένα, η φωνή του έχει αρχίσει να ηχεί στομφώδης κι εκνευριστική. Σαν φωνή επαρχιώτη ειρηνοδίκη...
Στη μουντή ατμόσφαιρα αυτών των εκλογών, που δυσκολεύεσαι τόσο να βρεις κάτι να σε συνεπάρει, νιώθεις να κρύβεται κάπου μια ελπίδα;
Για μένα η μόνη θετική προοπτική που βγαίνει από το κλίμα αυτών των εκλογών είναι το άνοιγμα του ΠΑΣΟΚ στην Αριστερά. Αρκεί και η Αριστερά να ανοιχτεί αναλόγως. Δεν πρέπει να χάσει την ευκαιρία. Θα μπορούσαν, ας πούμε, να στηρίξουν μια κυβέρνηση δίνοντας ψήφο ανοχής για περιορισμένο χρονικό διάστημα και για να γίνουν 2-3 συγκεκριμένα πράγματα. Αν πραγματοποιηθούν, έχει καλώς. Ανανεώνεται η ανοχή. Αλλιώς, πέφτει η κυβέρνηση και πάμε σε εκλογές. Αλλά τότε δεν θα φταίει η Αριστερά για τις εκλογές.
Ενώ αν αρνηθεί εξ αρχής, θα τις χρεωθεί τις εκλογές και θα χάσει ψήφους. Ιδίως ο Συνασπισμός.
Και ο Γιώργος Παπανδρέου;Σου εμπνέει εμπιστοσύνη;Ξέρεις,τον συνοδεύει αυτή η φαρμακερή ατάκα του Μητσοτάκη: «Καλό παιδί,αλλά δεν κάνει για την πολιτική».
Και ποιοι κάνουν για την πολιτική, λοιπόν; Προφανώς αυτές οι θηριώδεις προσωπικότητες, οι λυσσασμένες για εξουσία, οι πολύ ικανές στην εξουσία και ταυτοχρόνως εντελώς ανίκανες- ούτε που τους περνά από το μυαλό- να αντιμετωπίσουν τα παραδοσιακά μας δεινά.
Και γιατί τους ψηφίζουμε;
Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν υπάρχει πιο μίζερο πράγμα από το να ψηφίζεις πολιτικούς που δεν τους εκτιμάς, ακόμη και όταν τους θαυμάζεις, πολιτικούς με τους οποίους δεν θα ήσουν ποτέ φίλος. Εγώ το έχω ζήσει. Ακόμη και προγενέστερες φιλίες μου με πολιτικούς δεν μπόρεσα να τις κρατήσω όταν αυτοί παράγιναν «ικανοί για την πολιτική». Όλοι, νομίζω, έχουμε τέτοιες εμπειρίες.
Πολύ συχνά αποδεικνύονται κουμάσια. Τους ψηφίζουμε όμως, μόνο και μόνο επειδή «αυτοί κάνουν για την πολιτική». Εν τοιαύτη περιπτώσει, είμαστε εμείς οι ψηφοφόροι που δεν κάνουμε για την πολιτική.
Σκέφτομαι, λοιπόν. Μήπως αυτήν τη φορά πρέπει να υποστηρίξουμε έναν ηγέτη που είναι καλό παιδί, που θα μπορούσε να είναι στενός φίλος των περισσοτέρων από εμάς, ο οποίος δεν ακολουθεί αυτήν τη θηριώδη πολιτική της μεταπολίτευσης; Ένας πολιτικός που δεν κάνει γι΄ αυτήν την παραδοσιακή πολιτική είναι μια ελπίδα. Αλλιώς, μία από τα ίδια.
Κι όμως,εγώ στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου τον άκουγα κι αυτόν να προσπαθεί να μοιάσει με τους άλλους,να μιλά σαν τους άλλους.
Κάθε φορά που προσπαθούμε να προσαρμοστούμε, χάνουμε κάτι από τη μοναδικότητά μας. Θέλει αντίσταση εκεί. Κι εγώ ένιωσα κάποια στιγμή ότι στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί σε ένα πιο επιθετικό στυλ, έπαιρνε στο στόμα του φράσεις που θα ηχούσαν πολύ φυσιολογικά στο στόμα του αρκούδου, εννοώ τον φίλο κ. Αθανασάκη, αλλά στο δικό του στόμα ακούγονταν περίεργα. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει, κατά τη γνώμη μου, δυνατότητες που δεν τις ξέρει ούτε ο ίδιος. Όσο περισσότερο είναι ο εαυτός του τόσο καλύτερα θα πηγαίνει.
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου