Την άνοιξη του 1999, λίγο μετά τη σύλληψη του Οτσαλάν, το ΡΚΚ έκανε τη μεγάλη στροφή: Εγκατέλειψε όχι μόνο τη διεκδίκηση ανεξαρτησίας, αλλά ακόμη και το αίτημα για τοπική αυτονομία. Περιόρισε τις διεκδικήσεις του στον συνολικό εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, στον σεβασμό της πολιτισμικής και γλωσσικής ιδιαιτερότητας των Κούρδων, αλλά και στη χορήγηση Γενικής Αμνηστίας.
Η επιστροφή το 2006 στον ένοπλο αγώνα έγινε με την αιτιολογία ότι παρήλθαν πέντε χρόνια χωρίς να γίνει το παραμικρό βήμα από την Αγκυρα.
Σήμερα η δράση του ΡΚΚ κλιμακώνεται την επαύριον μιας καθαρής νίκης του Ερντογάν, με σαφή προτεραιότητα πλέον τον εκδημοκρατισμό, με στόχο την εκπόνηση νέου Συντάγματος και την κατάργηση των αντιδημοκρατικών νόμων, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το άρθρο 301 του Ποινικού Κώδικα που ποινικοποιεί την προσβολή της «τουρκικότητας».
Το ΡΚΚ δεν είχε τίποτε να χάσει παίζοντας το χαρτί του εκδημοκρατισμού της Τουρκίας. Θα μπορούσε να κηρύξει μια νέα μονομερή ανακωχή, κίνηση που θα αύξανε τόσο την επιρροή του στις πολιτικές εξελίξεις στην Αγκυρα όσο και την ασφάλεια των βάσεων του στο Βόρειο Ιράκ: Χωρίς την επιθετική του δράση δεν θα υπήρχε νομιμοποίηση ούτε καν της συζήτησης για επιχειρήσεις των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων στο Βόρειο Ιράκ, ενώ η Γενική Αμνηστία θα πρόβαλλε ολοένα και περισσότερο ως η μοναδική λύση για τον αφοπλισμό και τη διάλυση των περίπου πέντε χιλιάδων ενόπλων στην περιοχή Καντίλ.
Με τα σημερινά δεδομένα η δράση της ηγεσίας του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ αγγίζει τα όρια της προβοκάτσιας: Πριμοδοτεί τις πιο ακραίες τάσεις στην ηγεσία των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, συρρικνώνει ασφυκτικά την προσπάθεια του Ερντογάν να χειρισθεί πολιτικά την κρίση.
Είναι σαφές ότι το ΡΚΚ θεωρεί τον Ερντογάν και το ενδεχόμενο υλοποίησης της μεταρρυθμιστικής του πολιτικής ως τον υπ αριθμόν ένα κίνδυνο που θα του στερήσει τη βάση υποστήριξης ή και ανοχής στον κουρδικό πληθυσμό της Νοτιοανατολικής Τουρκίας.
Βεβαίως, όταν αναφερόμαστε στο ΡΚΚ τίθεται το ερώτημα σε ποιον αναφερόμαστε: Στον Οτσαλάν που από τη φυλακή του Ιμραλι αποστέλλει μηνύματα και διαταγές, στην ηγεσία των ανταρτών στο Βόρειο Ιράκ ή στο τμήμα της ηγεσίας που βρίσκεται στη Δυτική Ευρώπη;
Τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους: Το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ είναι η πρώτη πολιτική δύναμη στις κουρδικές περιοχές, με την επιρροή να οφείλεται τόσο στην επαγγελία δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων όσο και στην ίδια την ταυτότητά του, καθώς το Σουνιτικό Ισλάμ είναι κοινή θρησκεία Τούρκων και Κούρδων.
Η προβοκάτσια του ΡΚΚ είναι διπλή: Θέλει είτε να ταυτίσει τον Ερντογάν με το Βαθύ Κράτος, είτε να προκαλέσει τη βραχυκύκλωσή του έως και την ανατροπή του από το Βαθύ Κράτος.
Σήμερα εύλογα τίθεται το ερώτημα αν οι τελευταίες επιθέσεις του ΡΚΚ γίνονται με την ανοχή ή παρά τη θέληση της ηγεσίας της αυτόνομης Κουρδικής Οντότητας στο Βόρειο Ιράκ: Κατά πόσον δηλαδή η υπό τον Μπαρζανί κυβέρνηση στο Αρμπιλ πιέζει την Αγκυρα για αναγνώριση της Οντότητας, με τα σύνορά της να περιλαμβάνουν το Κιρκούκ, ή κατά πόσον οι δυνάμεις του ΡΚΚ προσπαθούν να αποτρέψουν έναν συμβιβασμό ανάμεσα στην Τουρκία, στη Βαγδάτη και στην Κουρδική Οντότητα με διαμεσολαβητή την Ουάσιγκτον.
Η λογική της φυγής προς τα εμπρός είναι από απλή έως απλοϊκοί: Αν η Τουρκία παρασυρθεί σε εισβολή στο Βόρειο Ιράκ, θα βρει απέναντί της τις ΗΠΑ και την Ε.Ε., και έτσι θα δημιουργηθούν ευνοϊκοί διεθνείς συσχετισμοί για το Κουρδικό Κίνημα. Ακόμη και η κλιμάκωση της καταστολής στη Ν.Α. Τουρκία εκτιμάται ότι θα τροφοδοτήσει τις τάξεις του ΡΚΚ με νέες δυνάμεις.
Η προσέγγιση αυτή παραγνωρίζει δύο δεδομένα: Τη σύμπλευση Συρίας - Ιράν με την Τουρκία απέναντι στον κουρδικό κίνδυνο, αλλά και τον παράγοντα ΗΠΑ που μπορεί να επενδύει στο Κουρδικό Κίνημα, αλλά θέλει προσαρμογή της Τουρκίας στα νέα δεδομένα και όχι αποσταθεροποίησή της.
Πηγή: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου