ΠΩΣ και γιατί η πρωτιά των ελληνικών επενδύσεων στα Σκόπια αποβαίνει άκαρπη

ΠΩΣ και γιατί η πρωτιά των ελληνικών επενδύσεων στα Σκόπια αποβαίνει άκαρπη

Οταν η καναδική κυβέρνηση εκλήθη, από την ελληνική, να δώσει εξηγήσεις για την απόφασή της να αναγνωρίσει τα Σκόπια με τη συνταγματική τους ονομασία, φέρεται πως ελέχθη ότι αυτό έγινε για «πρακτικούς λόγους», ήτοι για την υπογραφή διμερών συμφωνιών.

Κατά πληροφορίες, το ενδιαφέρον καναδικών οικονομικών συμφερόντων για κάνα δυο, ασήμαντα σχετικά, συμβόλαια στη γείτονα προσέκρουε στο γεγονός ότι ο επίσημος Καναδάς δεν είχε αναγνωρίσει το συνταγματικό «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και εξακολουθούσε να την αποκαλεί FYROM.

«Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν» απάντησαν οι Σκοπιανοί, όπερ και εγένετο, όπως κατέδειξαν οι εξελίξεις, και κατεγράφη ως μια στοχευμένη ενέργεια που συνδύασε και πέτυχε το μέγιστο δυνατό όφελος για τους γείτονες μέσα από έναν επιτυχή συγκερασμό οικονομικών και πολιτικών επιδιώξεων.

Πρωτιά, αλλά...

Παρά ταύτα, το συγκεκριμένο παράδειγμα εξακολουθεί να διαφεύγει την ελληνική προσοχή μέσα σ' ένα γενικότερο τοπίο θολούρας.

Πρόσφατα έγραφε πολύ εύστοχα ο καθηγητής Σταύρου, του Πανεπιστημίου Χάουαρντ πως την εποχή αυτή της πληροφορικής, που η εξωτερική πολιτική δεν είναι «αποκλειστικό προνόμιο» των διπλωματών, «εγωκεντρικοί Ελληνες υπουργοί εξακολουθούν να αισθάνονται απέχθεια στις συντονισμένες αμυντικές, εμπορικές, ενεργειακές και εργατικές πολιτικές για την επίτευξη κεντρικών εθνικών στόχων», με αποτέλεσμα το κάθε υπουργείο να φαίνεται πως έχει τη δική του εξωτερική πολιτική, με μια στενότερη έννοια εθνικών στόχων και μια πρακτική «συναλλαγών» που δεν παράγουν πλεονεκτήματα στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.

Ετσι, εν μέσω ενός απόηχου χλευασμών των γειτόνων, αφελώς, διατυμπανίζονται ως πελώριο επίτευγμα οι οικονομικές σχέσεις Ελλάδας και Σκοπίων και με «υπερηφάνεια» παρατίθενται οι αριθμοί της «πρωτιάς» των ελληνικών επενδύσεων στη γείτονα, χωρίς να γίνεται αντιληπτό πως Ευρωπαίοι και Αμερικανοί «ακροατές» κατά βάθος απορούν για το πώς είναι δυνατόν η 15ετής αυτή οικονομική επιρροή, εκεί, να μην έχει αποτελέσει μοχλό για την επίλυση των πολιτικών προβλημάτων.

Από την άλλη πλευρά, μάλιστα, παρά την ευρεία ελληνική οικονομική παρουσία, οι Σκοπιανοί «ταλαιπωρούν» τελευταία τις ελληνικές επενδύσεις, είτε με αδικαιολόγητες καθυστερήσεις στην αδειοδότηση είτε με τη νόθευση πλειοδοτικών διαγωνισμών όπως έγινε στην περίπτωση του ενεργειακού έργου όπου είχε λάβει μέρος και ήλθε πρώτη η εταιρεία SENCAP -σύμπραξη της αμερικανικής CONTOUR με τη ΔΕΗ.

«Να τους αγοράσετε»

Παρά τον συνήθη πατερναλιστικό τόνο σε πολλές από τις «επικοινωνίες» του, ο Αμερικανός επιτετραμμένος στην Αθήνα Τομ Κάντριμαν είχε απόλυτο δίκιο όταν φέρεται να έλεγε πρόσφατα σε συνομιλητές του πως η ελληνική πλευρά «χρειάζεται ένα καλύτερο σχέδιο για την επίλυση του προβλήματος (με τα Σκόπια) από την εκτόξευση απειλών».

Είναι γεγονός ότι αντί η Αθήνα να τρέχει στην Ουάσιγκτον για να της «λύσει» το πρόβλημα, παρά τις τεράστιες ευθύνες της δεύτερης για την αδιαλλαξία της γείτονος, εκτιμάται πως θα πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα γίνουν άμεσα αισθητές στα Σκόπια, αξιοποιώντας όλα τα όπλα που έχει στη διάθεσή της.

Επί προεδρίας του πατρός Μπους (1988-92), κατά τις τότε πληροφορίες της «Ε», ο σύμβουλός του επί θεμάτων Εθνικής Ασφάλειας Μπρεντ Σκόουνκροφτ, αρκετά απορημένος και αφού είχε ακούσει προσεκτικά μια μικρή ομάδα Ελληνοαμερικανών να του εκθέτουν το Σκοπιανό, γύρισε και τους ρώτησε: «Μα καλά, με τόση οικονομική δύναμη που έχετε, το λιγότερο που μπορείτε να κάνετε είναι να μπείτε μέσα να τους αγοράσετε, και μετά τους δίνετε ό,τι όνομα θέλετε»...

Το «νέο ύφος»

Η ελληνική κυβέρνηση επέμεινε, μέσω ενός «νέου ύφους» της ΥΠΕΞ Μπακογιάννη, στις συνομιλίες της στη Νέα Υόρκη πως η «άλλη πλευρά» πρέπει να καθήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την ανεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης, προ της εισδοχής της στο ΝΑΤΟ.

Το μήνυμα, ωστόσο, προς την «άλλη πλευρά» και μάλιστα απευθείας, θα πρέπει να 'ναι αρκούντως περιεκτικό πως το κόστος, για την ίδια, από τη μη εξεύρεση λύσης, θα 'ναι μεγαλύτερο από το κόστος της οποιασδήποτε κοινά αποδεκτής λύσης.

Ας γίνει δε ο διάλογος με... «καναδική» ορολογία. Εν τη παλάμη και ούτω βοήσομεν...

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ