Γενικότητες χωρίς ουσία
Εγινε το περίφημο debate. Με αποτέλεσμα, ουσιαστικά, μηδέν. Με την εξαίρεση κάποιων αρχηγών μικρών κομμάτων, τη συζήτηση μονοπώλησαν η γενικότητα, η ασάφεια και η υπεκφυγή. Πλήρης απογοήτευση. Στη χώρα δεν υπάρχει κόμμα εξουσίας με θέσεις που με σαφήνεια να οριοθετούν τα ζητήματα της εποχής μας και να καθορίζει θέσεις, επιλογές και προτεραιότητες.
Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να μιλήσουν οι ηγέτες της χώρας με τρόπο απόλυτο και καθαρό γι' αυτό που πιστεύουν πως πρέπει να γίνει στο μέλλον. Ακόμα κι αν οι θέσεις τους είναι ανεδαφικές. Εστω κι αν είναι ανεφάρμοστες. Τα κόμματα της Αριστεράς συνεχίζουν να ομιλούν για μια «άλλη πολιτική». Δεν αποκαλύπτουν όμως σε κανέναν ποια ακριβώς είναι η πολιτική αυτή. Πλειοδοτούν πάντα σε κριτική και άρνηση. Ποτέ όμως δεν δεσμεύονται σε θετικές και υλοποιήσιμες προτάσεις. Γιατί, βέβαια, κυβερνητικές θέσεις δεν είναι το μοίρασμα χρημάτων, απολαύσεων και ευτυχίας σε όλους, δίχως τη διευκρίνιση από πού θα βρεθούν οι σχετικοί πόροι.
Ποιες όμως είναι ακριβώς οι επιλογές των δύο κομμάτων εξουσίας; Πώς θα οδηγήσουν την Ελλάδα δυναμικά προς το αύριο; Αποφεύγοντας να δεσμευτούν απέναντι στον κόσμο με μια πρόταση λογικής συνάφειας και ολοκληρωμένης συγκρότησης; Είναι, άραγε, τόσο δύσκολο να πάψουν να ομιλούν με γενικότητες και να αρθρώσουν λόγο που να στηρίζεται σε ένα σύνολο προτάσεων με συνάφεια και κάποια πολιτική - ιδεολογική αφετηρία;
Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Κι αναρωτιέμαι, γιατί έμπειροι -θεωρητικά τουλάχιστον- πολιτικοί δεν το βλέπουν. Αντικειμενικός στόχος της πολιτικής είναι η λαϊκή ευημερία. Που για να επιτευχθεί, απαραίτητη είναι η εξασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής απασχόλησης. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η λειτουργία δυναμικών επιχειρηματικών μονάδων, ο χαμηλός πληθωρισμός και η αύξηση των εξαγωγών. Για να γίνουν αυτά, χρειάζονται επενδύσεις, υψηλού επιπέδου Παιδεία, λιγότερες κρατικές δαπάνες (που τροφοδοτούν τον πληθωρισμό, άρα και την ακρίβεια) και τεχνολογία / καινοτομία, που επιτρέπουν την παρουσία της χώρας ανταγωνιστικά σε διεθνές επίπεδο (εξ ου και οι εξαγωγές).
Πώς επιτυγχάνονται αυτά; Προφανώς ανοίγοντας την οικονομία και καταργώντας κανονιστικές - ρυθμιστικές διατάξεις, για να στήνονται πιο εύκολα επιχειρήσεις, όπως επίσης με τη μείωση φόρων και γραφειοκρατίας, για να προσελκυστούν επενδύσεις ανεξάρτητα από το ύψος των μισθών. Επιπλέον, με ιδιωτικοποιήσεις και κατάργηση κρατικών φορέων και οργανισμών, για να εξοικονομηθούν και να εξασφαλιστούν χρήματα για κοινωνικές, κατά κύριο λόγο, δαπάνες που θα έχουν αφετηρία την Παιδεία, κι επιβάλλοντας βέβαια στην αγορά συνθήκες απόλυτου ανταγωνισμού, οι οποίες αποτελούν προϋπόθεση για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, κάτι που σημαίνει εξαγωγές, νέες δουλειές, ευημερία...
Κάποιοι θα πουν πως οι προτάσεις αυτές είναι φιλελεύθερες. Εχουν όμως λογική συνάφεια, συνέπεια, πολιτική αλληλουχία και, το κυριότερο, πολιτικο-ιδεολογική βάση. Σε τελευταία ανάλυση, και για να ξεφύγουμε από τις γενικότητες, ποια άλλη συγκροτημένη πρόταση υπάρχει;
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί είναι τόσο δύσκολο να μιλήσουν οι ηγέτες της χώρας με τρόπο απόλυτο και καθαρό γι' αυτό που πιστεύουν πως πρέπει να γίνει στο μέλλον. Ακόμα κι αν οι θέσεις τους είναι ανεδαφικές. Εστω κι αν είναι ανεφάρμοστες. Τα κόμματα της Αριστεράς συνεχίζουν να ομιλούν για μια «άλλη πολιτική». Δεν αποκαλύπτουν όμως σε κανέναν ποια ακριβώς είναι η πολιτική αυτή. Πλειοδοτούν πάντα σε κριτική και άρνηση. Ποτέ όμως δεν δεσμεύονται σε θετικές και υλοποιήσιμες προτάσεις. Γιατί, βέβαια, κυβερνητικές θέσεις δεν είναι το μοίρασμα χρημάτων, απολαύσεων και ευτυχίας σε όλους, δίχως τη διευκρίνιση από πού θα βρεθούν οι σχετικοί πόροι.
Ποιες όμως είναι ακριβώς οι επιλογές των δύο κομμάτων εξουσίας; Πώς θα οδηγήσουν την Ελλάδα δυναμικά προς το αύριο; Αποφεύγοντας να δεσμευτούν απέναντι στον κόσμο με μια πρόταση λογικής συνάφειας και ολοκληρωμένης συγκρότησης; Είναι, άραγε, τόσο δύσκολο να πάψουν να ομιλούν με γενικότητες και να αρθρώσουν λόγο που να στηρίζεται σε ένα σύνολο προτάσεων με συνάφεια και κάποια πολιτική - ιδεολογική αφετηρία;
Τα πράγματα είναι σχετικά απλά. Κι αναρωτιέμαι, γιατί έμπειροι -θεωρητικά τουλάχιστον- πολιτικοί δεν το βλέπουν. Αντικειμενικός στόχος της πολιτικής είναι η λαϊκή ευημερία. Που για να επιτευχθεί, απαραίτητη είναι η εξασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής απασχόλησης. Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η λειτουργία δυναμικών επιχειρηματικών μονάδων, ο χαμηλός πληθωρισμός και η αύξηση των εξαγωγών. Για να γίνουν αυτά, χρειάζονται επενδύσεις, υψηλού επιπέδου Παιδεία, λιγότερες κρατικές δαπάνες (που τροφοδοτούν τον πληθωρισμό, άρα και την ακρίβεια) και τεχνολογία / καινοτομία, που επιτρέπουν την παρουσία της χώρας ανταγωνιστικά σε διεθνές επίπεδο (εξ ου και οι εξαγωγές).
Πώς επιτυγχάνονται αυτά; Προφανώς ανοίγοντας την οικονομία και καταργώντας κανονιστικές - ρυθμιστικές διατάξεις, για να στήνονται πιο εύκολα επιχειρήσεις, όπως επίσης με τη μείωση φόρων και γραφειοκρατίας, για να προσελκυστούν επενδύσεις ανεξάρτητα από το ύψος των μισθών. Επιπλέον, με ιδιωτικοποιήσεις και κατάργηση κρατικών φορέων και οργανισμών, για να εξοικονομηθούν και να εξασφαλιστούν χρήματα για κοινωνικές, κατά κύριο λόγο, δαπάνες που θα έχουν αφετηρία την Παιδεία, κι επιβάλλοντας βέβαια στην αγορά συνθήκες απόλυτου ανταγωνισμού, οι οποίες αποτελούν προϋπόθεση για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, κάτι που σημαίνει εξαγωγές, νέες δουλειές, ευημερία...
Κάποιοι θα πουν πως οι προτάσεις αυτές είναι φιλελεύθερες. Εχουν όμως λογική συνάφεια, συνέπεια, πολιτική αλληλουχία και, το κυριότερο, πολιτικο-ιδεολογική βάση. Σε τελευταία ανάλυση, και για να ξεφύγουμε από τις γενικότητες, ποια άλλη συγκροτημένη πρόταση υπάρχει;
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου