Η προσφορά από τον Μπους υπογραφής Συνθήκης Ειρήνης με την Βόρεια Κορέα αν το καθεστώς της Πιογκ Γιαγκ εγκαταλείψει οριστικά τις πυρηνικές του φιλοδοξίες, αποτελεί ρεαλιστική προσαρμογή στην πολιτική διαλόγου και ανοιγμάτων που έχει υιοθετήσει η Νότια Κορέα, μια επιλογή που θα επισφραγισθεί πανηγυρικά τον προσεχή μήνα στην συνάντηση κορυφής του ηγέτη της χώρας Ρο Μου Χιούν και τον Βορειοκορεάτη ομόλογο του Κιμ Ιλ Γιόγκ.
Η ένταση με την Βόρεια Κορέα δεν αποτελούσε επιλογή που συνδέεται με τις απειλές που θα μπορούσαν να προκύψουν για την ασφάλεια των ΗΠΑ και των συμμάχων τους: Αποτελούσε πρώτα από όλα εργαλείο περιορισμού της χειραφέτησης της Νότιας Κορέας και πρόσδεσής της μαζί με την Ιαπωνία και την Ταϊβάν σε μια στρατιωτική συμμαχία που θα είχε ως άλλοθι το Πυρηνικό Οπλοστάσιο της Πιογκ Γιαγκ και πραγματικό στόχο την ανάσχεση της ισχύος της Κίνας και της επιρροής της στην ευρύτερη περιοχή Ασίας-Ειρηνικού.
Η Κίνα εξακολουθεί να παραμένει προτεραιότητα για την Ουάσιγκτον με την συνεργασία με την Ινδία να αποτελεί σήμερα προτεραιότητα.
Είναι προφανές ότι η ηγεσία των ΗΠΑ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η πολιτική της έντασης με την Βόρεια Κορέα θα μπορούσε να οδηγήσει στα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα:
- Να ενισχυθεί η δυναμική χειραφέτησης της Σεούλ που διατηρεί πολύ καλές διμερείς σχέσεις με το Πεκίνο και με την Μόσχα.
- Να διαδραματίσει πιο ενεργό ρόλο η ρωσική διπλωματία.
- Να επιλέξει τελικά η Ιαπωνία όχι την σύσφιξη της αμυντικής της συνεργασίας με την Ουάσιγκτον αλλά μια πολιτική χειραφέτησης με σημεία εξισορρόπησης την Μόσχα αλλά και το Πεκίνο.
Επιπλέον είναι φανερό ότι σε μια στιγμή που υπάρχει το αδιέξοδο στο Ιράκ, το χάος στο Αφγανιστάν και η ένταση με το Ιράν, η αδυναμία επικύρωσης της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου από τον ΟΗΕ, και η αντιπαράθεση με τη Ρωσία για την Αντιπυραυλική Ασπίδα, ο Λευκός Οίκος δεν έχει τη δυνατότητα να διαχειρισθεί την κλιμάκωση μιάς ακόμη κρίσης είτε στο πλαίσιο του Διεθνούς Οργανισμού είτε πολύ περισσότερο στο πεδίο του μονομερούς παρεμβατισμού. Τηρουμένων των αναλογιών η Ν. Κορέα έχει τα τελευταία χρόνια ακολουθήσει μια ανάλογη πολιτική με αυτήν που διαμόρφωσε ο Μπραντ μετά το 1969 απέναντι στην Α. Γερμανία: Επενδύει στην συνεργασία και στην προσέγγιση με το Βορρά ώστε να διευκολύνει μια αργή αλλά σταθερή πορεία προς την επανένωση, μια επιλογή που εξυπηρετεί τα ζωτικά συμφέροντα όλων των δυνάμεων της περιοχής:
- Της Κίνας γιατί η ενοποίηση της Κορεατικής Χερσονήσου ενισχύει την πολιτική ειρηνικής ενσωμάτωσης της Ταϊβάν κατά το μοντέλο του Χονγκ Κονγκ.
- Της Ρωσίας, γιατί η ύφεση και η σταθεροποίηση εξυπηρετεί τόσο την εξομάλυνση των σχέσεών της με την Ιαπωνία όσο και την ευρύτερη επιρροή της στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού.
- Της Ιαπωνίας που μέσα από τη σταθεροποίηση της περιοχής μπορεί να αναζητήσει νέες ισορροπίες ανάμεσα στο Πεκίνο, τη Μόσχα, την Ουάσιγκτον αλλά και τις υπόλοιπες δυνάμεις της περιοχής Ασίας-Ειρηνικού.
Η στροφή Μπους φωτίζει μια συνολική στρατηγική αμηχανία των ΗΠΑ στην Μεταψυχροπολεμική Εποχή: Μέχρι στιγμής η Ουάσιγκτον επιζητεί να διατηρήσει τον ηγεμονικό της ρόλο με εφαλτήριο την ένταση και την πρόληψη κινδύνων υπαρκτών ή μη: Στην Ανατολική Ευρώπη προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τη φοβία και την περιχαράκωση απέναντι στην Ρωσία και στον Ειρηνικό να αναδείξει το φόβητρο μιάς ισχυρής Κίνας.
Μένει να διευκρινισθεί αν οι δηλώσεις Μπους αποτελούν τακτικό ελιγμό μέσα σε μια συνολικά δυσμενή για την Ουάσιγκτον συγκυρία η οριστική στροφή που αναγνωρίζει την νέα πραγματικότητα στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού όπου δεν χωρά αναπαραγωγή του ψυχροπολεμικού διπολισμού αλλά αξιοποίηση των νέων ισορροπιών που θα διαμορφώσουν οι δυνάμεις της περιοχής σημερινές και αναδυόμενες.
Πηγή: ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου